rozdział 25: prawda

włącz

*narracja trzecioosobowa*

-Zawsze jest łatwo uciec przed problemami, pozostawić je nierozwiązane, niż stawić im czoła. Każdy ma swoje tajemnice, które nigdy nie mają ujrzeć światła dziennego, ale któregoś dnia tak czy siak ujrzą. Vanessa to wie, ale boi się. Boi się stracić jego, chłopaka któremu na niej zależy. Przy którym jest szczęśliwa i bezpieczna. Ona boi się cierpieć znowu, tym razem przez niego- chłopaka, którego tam w głębi serca kocha, za którym szaleje, dla którego jest gotowa zrobić wszystko. Tylko, że jej życiem rządni strach, którego się wypiera. On ulatuje i znowu pojawia się kiedy jest sama. Przy nim się nie boi, bo wie że niebieskooki brunet nie pozwoli jej skrzywdzić. Ale powiedz mu proszę, że strach przed cierpieniem  jest straszny, ona się go boi. Nie mów po prostu wybacz jej, przytul i powiedz :”Nessie, kocham cie mimo wszystkich twoich wad”.  No zrób to, na co czekasz? Rusz się chłopcze. Zobacz stoi tam. Twoja Nessie tam stoi, a z jej oczu spływają łzy. Boi się twojej reakcji, bo już wiesz że brała narkotyki, paliła i upijała się. Była cholerną dziewuchą, która nie wiedziała jak, gdzie, kiedy i co robiła w wakacje. Przeszkadza ci to? Odpowiedz! – przyglądała się pięknemu mężczyźnie ubranemu w togę, wokół którego świeciło bardzo jasne światło. Bez okularów przeciwsłonecznych nie podchodź. Przed Bogiem stał jej przyjaciel. Przysłuchiwała się ich rozmowie, a z oczu spływały potoki łez. Bo to co mówił stwórca było prawdą. Ona się tak cholernie obawiała, starała się żeby ten na którym jej tak zależy nie poznał prawdy. Ale przecież przyjaciele sobie wybaczają. Ona zawsze wybacza, nawet wrogą, bo przebaczenie jest ważne. Sztuką nie jest powiedzieć „nie gniewam się”  i wypowiedzieć te słowa nie na wiatr żeby rozniósł je po całym świecie, żeby każdy człowiek wiedział, że „wybaczyliśmy”. Sztuką jest to przyznać i mówić szczerze. Ona to robi, zawsze. Nawet jeśli nienawidzi, kiedy ją zawiedziono. A jej matka? Przecież mówiła, że jej nienawidzi. Mówiła, bo nie chciała okazać słabości i bólu jaki czuła po jej odejściu. Udaje silną kobietę, niezależną i mającą własne zdanie, ale naprawdę jest zagubioną dziewczynką, która boi się otworzyć na świat. Ma status tej zimnej laski. – chłopcze, ona stoi i płacze. Czy jej wybaczysz?- Louis odwrócił się i zobaczył swoją przyjaciółkę. Nessie, którą kocha całować, bo przy niej czuje się sobą. Nie sławnym chłopakiem, tylko zwykłym chłopakiem z Doncaster, dla którego liczy się rodzina i przyjaciele.  Vanessa ubrana w czarną sukienkę, z rękawami ¾ . Jej włosy powiewały na letnim wietrze, on to kocha. Uwielbia jej długie brązowe włosy, w których Nessie wygląda jak anioł. Żadne z nich tego nigdy nie mówiło.- chłopcze ona się zaraz rozpłynie, bo cierpi. Twoja Nessie cierpi!- on dalej stał i przyglądał się jej łzą, które spływały po policzkach i kapały na zieloną trawę. Tylko, że Bóg miał rację ona znikała powoli rozmazywała się jej wysportowana sylwetka. Kiedy zniknęła cała, obudził się.

-Nessie, gdzie jesteś?!- krzyczał- wróć kocham cie! Akceptuję twoje wady! – wrzeszczał jak chłopiec, któremu łobuz zabrał najcenniejszą z jego zabawek, którą kochał nade wszystko. Wściekły podbiegł do łobuza, którym był stwórca i zaczął poszarpać.- oddaj mi ją! Słyszysz?! Oddaj moją Nessie.- rozpaczał, ogarnęła go wściekłość.

 -Miałeś czas, aby ją zatrzymać. To ty jej pozwoliłeś odejść- Bóg zniknął, zniknęła też ona. Brunet został sam, niewiadomo gdzie. Płakał, bo nie ma jej przy nim. Padł na kolana i krzyczał z rozpaczy.

-Nessie wróć! Proszę, nie zostawiaj mnie!- Vani była przy nim, tylko że on jej nie widział.

-Nie krzycz stoję obok- szepnęła mu do ucha.

-Nessie kocham cie- szepnął bezsilny. Stracił sens życia. – oddaj mi ją!

-Przecież jestem przy tobie. Kocham cię. Słyszysz mnie?- nie słyszał, bo ona stała się duchem. Bóg zrobił z niej anioła. Mimo tego, że popełniła tyle błędów, stała się aniołkiem.

-Nessie proszę- zdesperowany chłopak, nie przestawał jej wołać.

-Dlaczego mnie nie słuchasz?- on nie słyszał, jak wyznała mu że go kocha, a ona słyszała tylko jego rozpacz i słowa „Nessie wróć”.

-Ona nie wróci, ale ty możesz do niej dołączyć- znikąd pojawiła się kobieta. Ubrana w krwistoczerwoną sukienkę i kozaki do kolan. Długonoga blondynka, o niebieskich oczach. Seksowna i uwodzicielka. Kto by nie uległ jej wdziękom?

-Chcę ją powrotem- wyszeptał chłopak.

-Możesz ją spotkać, ale musisz pójść ze mną. – chłopak wstał i podszedł do kobiety.

-Dobrze

-Zaczekaj! Nie idź! Ona jest zła! Ona kłamie! Stój! Jestem tu! Proszę zostań ze mną!- krzyczała za nim. Co z tego, że ona prosiła, żeby został, skoro on nie słyszał? Jaki jest sens życia, skoro ona go zostawiła? Ale on też odszedł, a błagała go. Co za ironia, nieprawdaż? Niczym Romeo i Julia, tylko współczesna wersja. – wróć do mnie. Wybaczyłam. Nie szkodzi, nie gniewam się. – powtarzała, to cały czas dopóki nie odszedł. Zaufał obcej, diablicy, która obiecała mu spotkać jego Nessie, ale nie dotrzymała słowa. Teraz on cierpi, a ona czuje jego ból.

 *Vanessa*

-Louis!- obudziłam się cała zapocona. Po chwili zrozumiałam, że to sen. Całe szczęście, bo… nieważne. Wstałam i poszłam się umyć. Weszłam pod prysznic. Woda spływała po moim cele. Ten koszmar był straszny. Po jakiś 15 minutach, wyszłam owinięta w zielony ręcznik. Wyjęłam z komody bieliznę, a z garderoby ciuchy . Ubrałam się. W domu było cicho, za cicho. Złapałam telefon i zobaczyłam, że jest 11, zaspałam do szkoły. Nie opłaca mi się już iść. Zapięłam psu smycz i ubrałam się na wyjście do parku. Zaraz po otworzeniu brązowego prostokąta, zimne powietrze buchnęło mi w twarz. Szłam, a głowie miałam tylko ten sen. Czy to jakaś wizja? Mam nadzieję, że nie. Oby nie. Spacerowałam z Rocky` m alejkami. Byłam koło wierzby, bo tam się poznaliśmy. Pamiętam dokładnie ten dzień. Znowu pokłóciłam się z Mattem, a on został rzucony. Poszliśmy się upić, a potem daliśmy koncert, policjantom na komendzie. Haha smerfy kryjcie się to Gargamel. Potem noc w areszcie. Co jak co, ale start naszej przyjaźni zaczął się świetnie.

*Emma*

Nie ma jej w szkole, a co jeśli coś się stało? Może nie potrzebnie panikuję, ale ona mi nie wybaczy. Złośliwe uwagi, też mi zachciało się pouczać VANI przecież ona chodzi własnymi ścieżkami. Ma rację w jednym nie zachowałam się jak przyjaciółka.

-Emma, powtórzysz?- spojrzałam na nauczyciela historii, a potem rozejrzałam się po klasie.

-Nie- spuściłam głowę- przepraszam, ale się nie wyspałam

-Od teraz uważaj- przytaknęłam głową. Po lekcji, bez zastanowienia wyszłam ze szkoły. Vani zawsze chodzi do parku. Wielka wierzba, najlepsza kryjówka przed światem. Rozsunęłam gałęzie i weszłam. Siedziała tam i nad czymś myślała.

-Vani?- spytałam niepewnie.

-Nom?- dalej tępo gapiła się przed siebie.

-Jesteś na mnie zła?

-Nie, wybaczyłam ci. Przepraszam, za to że krzyczałam- przysiadłam obok niej. Oparła głowę o mój bark.

-To ja cie przepraszam. Wiem, że wy się kochacie na swój zwariowany sposób. I obiecuję, że nie będę cie więcej pouczać. Tylko obiecaj, że wyrzucisz prochy i żyletki.

-James mi coś uświadomił- co James jej coś uświadomił?

-A co?

-Że uciekam przed problemami, dlatego brałam, cięłam się i paliłam.

-Serio on ci to powiedział?

-Właściwie to Kelly, ale wiem że kierował to do mnie- ten świat zbzikował? Zmienił się pozytywnie, bo taki James udowodnił, że ma serce. –kocham cie wiesz?

-Ja ciebie też, siostrzyczko.- brunetka poderwała się i podała mi rękę, którą złapałam. Poszłyśmy do jej domu. Wyjęła z pod łóżka szkatułkę i otworzyła wieko. Wyjęła żyletki i kilka działek. Poszłyśmy do łazienki. Wsypałyśmy to wszystko do klozetu i spłukałyśmy. –powiesz Louisowi?

-Muszę, jest moim przyjacielem. Powinien wiedzieć.

-Pójść z tobą?- kiwnęła głową, że nie.

*Louis*

Nie było jej dziś w szkole. Musiały się pokłócić z Emmą, bo dziś nie kontaktowała. Kiedy nauczyciel historii zapytał ją o godzinę- co było podpuchą- odpowiedziała, że nie zna odpowiedzi. Potem poszła na wagary. David się troche o nią martwił. Po zajęciach, jak zawszy wyszliśmy ze szkoły razem. Poczułem wibracje komórki. Wyjąłem ją, okazało się że mam nową wiadomość, a nadawcą jest Nessie.

„Musimy pogadać, przyjdziesz? V”

„Zaraz bd L”

-Chłopaki ja muszę lecieć- pobiegłem do jej domu. Nie pukając wbiegłem do środka, a potem do jej pokoju. Siedziała na parapecie i nad czymś myślała. – Nessie?- zapytałem niepewnie.

-Hej, siadaj. – wskazała na miejsce naprzeciwko niej. – zrobię kakao i zaraz wracam- posłała mi lekki uśmiech. I zeszła na dół, po chwili wróciła trzymając w rękach dwa kubki jeden z Batmana, a drugi z Supermanem.  Podała mi ten drugi i zajęłam wcześniejsze miejsce. Czekałem aż coś powie.

-Nessie, coś się stało?

-Lubisz mnie?- jej oczu zrobiły się szklane.

-No pewnie

-A jak ci powiem, że się cięłam, brałam narkotyki, paliłam i upijałam się. Dalej będziesz mnie lubił?- teraz po jej policzkach zaczęły spływać słone kropelki. Patrzyła i wyczekiwała odpowiedzi. Jej łzy nie ustępowały, a ja? Nie wiedziałem co powiedzieć. Moja przyjaciółka wciągała i się samo okaleczała.- Lou powiedz coś, proszę- co mam powiedzieć? Jak sam nie wiem. – Louis jesteś na mnie zły?- zacząłem składać fakty. Ona nie lubi Raynera, a poszła z nim na randkę. Szantażował ją. – Lou- brunetka rozpłakała się na dobre.

-Nessie chce wiedzieć czy jeszcze to robisz.- pokiwała kila razy głową na nie.

-Już rok i sześć miesięcy, ale pocięłam się kiedy zaczepił mnie Logan i chciał wykorzystać- wściekłość, on chciał jej zrobić krzywdę, dlaczego wtedy z nią nie byłem? Czemu jej nie zapewniłem bezpieczeństwa?

-A Erik?

-Szantażował mnie, że ci powie- upiła trochę brązowawego napoju.

-Dalej to robi?

-Nie, bo ja też mam na niego haka. A ty dlaczego go pobiłeś?- zwaliła mnie tym pytaniem z nóg. Dobrze, że siedzę. Skąd wie? Kto jej… Harry. Papla, a prosiłem żeby jej nie mówili.

-Obrażał cię. Mówił, że jesteś łatwa i zapłaci ci za numerek. – uśmiechnęła się lekko. – nie chciałem tego już słuchać i go uderzyłem- przytuliła się do mnie. Przyciągnąłem ją jeszcze mocniej do siebie. – obiecaj, że już nie będziesz tego robić.

-Obiecaj, że zawsze będziemy przyjaciółmi- odsunąłem są trochę od siebie i spojrzałem w te szare tęczówki. Kryły taką magię. Musnąłem jej usta, jak za każdym razem odwzajemniła. Po chwili przestaliśmy.

-Obiecuję- szepnęliśmy w tym samym czasie.  

________________________________

No i jak tam rozdział? Spodziewaliście się tego? Komentujcie miśki ;* bo to dla mnie bardzo ważne. Dzięki za komy pod wcześniejszym rozdziałem i głosy w ankietach. I oczywiście za wejścia. Dobra jeszcze jedno mam 10 obserwujących i wg ankiety wynika, że czytają 23 osoby, 3 czasem i 3 wcale. No więc tak mam ostatnio troche mało czasu i zaniedbuje kumpli. 

10 komentarzy= nowy rozdział

wiem jestem podła ;P